Amsterdam - Almere, 27 km

Sunny de webchica en chica Tanja zitten aan de borrel bij chica Tanja's zusje Kitty (chicazussie), dus vandaag het commentaar bij de trainingsfoto’s van deze wandelchica (als ik me nog zo mag noemen tenminste, want de afgelopen weken is er weinig getraind) .

Beetje gek is het wel. Om 4 uur 's nachts sta je nog met een blonde krullenpruik op je kop je uit te sloven op een leuk feestje in Hoorn, nog geen 5 uur later sta je op station Duivendrecht voor de route Amsterdam – Almere. Eitje voor Sunny en Tanja, die in de afgelopen weken behoorlijk wat kilometers hebben gemaakt, maar de herintreding voor mij. Wat is er mis gegaan en waarom lig ik niet gewoon nog in bed? Het antwoord daarop is makkelijk: wie de Vierdaagse wil lopen moet pijn lijden. Dus hup, niet van dat nichterige gedoe en in de benen!

Sunny weet de weg. Tenminste dat denkt ze, want al in het eerste uur maken we een ongeplande lus en lopen we een rondje door het altijd mooie Venserpolder. Nog even aan een mevrouw de weg gevraagd, maar daar werden we niet veel wijzer van. Zij begreep ons niet, waardoor de irritatie snel inslaat en de gezichten boekdelen spreken (“nou, ik heb me anders heel rustig gehouden”). Bij de Mac in Diemen de eerste stop, bakkie koffie, plassen en weer door, op naar Ome Ko in Muiden, de volgende stop. Vieze soep, domme bediening en schandalig duur. Maar heeeeerlijk gezeten aan de sluis en in de zon, dus helemaal prima. En aan onze eigen kleffe boterhammen met gebakken ei kunnen ze bij ome Ko nog een puntje zuigen. Zuigen? Dus….

Tijdens de training is er wederom uitvoerig gesproken een aantal vaste onderwerpen.
Sex. Sex in het algemeen, afmetingen en iets over de relatie tot het “Wilhemus fluiten”.
Mannen. Oude en nieuwe vlammen en lopende Lexa projecten.
En “Het sponsorproject”. Sunny heeft daarbij haar natuurlijk organisatietalent en charme volledig in de strijd gegooid en is als een dolle allerlei contacten aan het bewerken om gesponsorde pennen, ballonnen, stickers, t-shirts en straks zelfs bierviltjes (altijd handig om bij je te hebben…) te charteren. Tanja en ik houden haar goed in de gaten en proberen af en toe aan de handrem te trekken (dat lijkt steeds vaker nodig).
Maar het mooiste gespreksonderwerp was toch wel een nieuw idee. Een soort toolbelt met daarin bordjes waarop spreuken staan als ‘Soeppie?’, ‘Koekje erbij?’, ‘Bjozg?’, ‘Applaus!’ en het nu al legendarische ‘Hou je bek trut!’. Die bordjes zouden we dan kunnen ophouden wanneer van hier aanleiding toe is. Het idee alleen al zorgt in ieder geval voor hysterische lachsalvo’s. Sunny gaat het even aan papa Sunny vragen. Die kan dat zo maken. Ik weet het niet, we zullen zien!

Met een boel lachen en een paar kleine dipjes en zijn we in Almere aangekomen, helemaal heel, zonder blessures (ook wel eens leuk voor de verandering) en ook nog soort van opgewekt. Ik ben in de trein gaan zitten, ogen vielen dicht en 20 (twintig!) minuten later was ik terug waar we die ochtend beginnen waren: op station Duivendrecht. Die gedachte slaat in als een bom. Ineens zie ik het heel helder allemaal: Ik loop GVD in 6 uur van Amsterdam naar Almere, en doe er f*cking 20 minuten over om met trein terug te gaan naar exact hetzelfde punt als waar we gestart zijn!!! Weer is daar de vraag: waarom? Een vriendje van mij merkt hier terecht op: Daarom zijn er dus auto’s… Maar natuuuuuuurlijk…..

Volgende week doe ik zelf de strandtraining op Vlieland, de andere chica’s gaan op zaterdag naar Den Haag, maar de grote challenge is over 2 weken in Amersfoort. Erg benieuwd wat 2 x 40 kilometer met het lijf (en vooral ook de mentale toestand) van deze chica’s gaat doen! We’ll keep you posted….

Natalia