Amersfoortste 2 daagse, dag 1, 40 km

Als 's morgens om 5 uur de wekker gaat voelen we het al. Het is warm. Benauwd. Broeierig. Dit wordt een zware dag. Maar we gaan de Pink Angels ontmoeten. Bill en Fred zullen er zijn. Misschien nog wat Forummers herkennen. We zullen nieuwe vrienden maken. En oh ja, we moeten ook nog een stukje wandelen. Maar we hebben er zin in! Dit wordt onze generale repetitie voor Nijmegen. Zijn we klaar voor 4 keer 40? Kaartjes, pennen en ballonnen in de speciale rode rugzakjes. Want ook voor de SMS actie is dit het uur van de waarheid. Zal ons reclame-materiaal invloed hebben op de teller? We hopen het maar.
Tot een kilometer of 30 gaat het prima. Ondanks de tropische temperaturen gaan we lekker. We laten Bill en Fred al snel achter ons ("Wij halen jullie zo wel weer in!" roepen ze, maar dat zal vandaag niet meer gaan gebeuren). We krijgen vers koud water, koffie en een lolly bij een Brandweerstop. We maken praatjes met medewandelaars en proberen ze te laten SMSen. De touwtjes van onze rode rugzakjes snijden in onze schouders, maar hoe meer we drinken, hoe lichter de tasjes worden en ze blijken wel effect te hebben. Mensen vragen wat ze moeten doen. Ze reageren enthousiast. Ze pakken ter plekke hun mobieltjes of doneren zelfs contanten! Maar dan gaan we zitten en trekt Tanja haar schoen uit. En wat ze al verwachtte blijkt waar. Een blaar! Gelukkig blijkt niet alleen de Brandweer, maar ook de Politie je beste vriend. De blaar wordt geprikt en afgeplakt en daar gaan we weer. Het beloofde laatste rustpunt laat lang op zich wachten. Een traan wordt weggeveegd. De oordopjes worden tevoorschijn gehaald. We laten het stille moment toe en heffen het voor onszelf op door de volumeknop iets hoger te zetten. In Ganzenpas. Het verstand op nul. De blik gericht op de voeten voor je. De ene voet voor de andere. De generale repetitie voor de mentale kracht. En eindelijk, eindelijk, eindelijk is daar dan eindelijk het laatste rustpunt. Zitten. Bier. Borrels met cola light. Tanja wil niet verder, maar vermant zich op het laatste moment toch weer. Dat is het kenmerk van een echte Bikkel! Doorgaan als je niet meer kunt. Niet opgeven als je er bijna bent. De kiezen op elkaar. De ene poot voor de andere. Als we er bijna zijn lopen we langs onze geparkeerde auto. De verleiding is groot. Maar die laatste meters gaan ons ook nog wel lukken. En dan is daar eindelijk die zucht van verlichting. Zitten. Liggen. Opluchting. Bier! We zijn er! Nog even zijn we getuige van Angels die hun engelengeduld kwijt zijn. Maar we herkennen de emotie. De frustratie van het moment. Morgen zijn ze er heus wel weer. Nog 1 biertje dan. En dan naar huis. Morgen weer een dag!