Amersfoorste 2 daagse, dag 2, 40 km

Vandaag hebben we geen wekker nodig. We worden wakker van het onweer. Van slagregens. We horen het al. Het is nat. Vochtig. Vies. Bah. Getsie. Dit wordt een zware dag. De pijn van gisteren is nog niet weg. En Chica's houden niet van wandelen in de regen. Wie wel? Maar misschien is het in Amersfoort wel droog. Het blijft heus niet de hele dag regenen. Over 3 weken kan het ook nat zijn. Kunnen we mooi testen of onze schoenen waterdicht zijn. Tanja en Natalia zien zo op tegen NOG een keer 40 km dat ze besluiten er "maar" 30 te lopen vandaag. Al bij de start (het is weer droog, hoera!) scheiden onze wegen. Ik blijf bij Bill, maar voel me toch soort van ontheemd. En dan begint het ook nog te hozen. Het regent door tot aan de eerste rust. De eerste rust op 16 km. Ik heb nog nooit zo lang een manege lopen vervloeken. De overige chica's zitten er al, maar verder is alles slecht. Er zijn geen stoelen, alle warme dranken zijn op, er staat 1 Dixie (voor meer dan 3000 deelnemers), het stortregent nog steeds en Tanja besluit naar huis te gaan. Ik zie de twijfel toeslaan bij Natalia, maar ze zet de tanden op elkaar en zegt: "Ik loop met jullie mee!" De regen is gestopt en samen lopen we naar de volgende rust aan het Henschotermeer. Van onze marine-vrienden krijgen we daar Amerikaanse pijnstillers en MOET er vet gegeten worden. Bill blijft nog even zitten maar zegt ons "dadelijk wel weer in te halen". Als dat maar niet net zoals gisteren gaat... Al snel scheiden de chica-wegen. Natalia mag een stuk afsnijden en ik loop in m'n eentje een bos in. Als ik m'n radio aan wil zetten blijkt de batterij van m'n telefoon bijna leeg. Het wordt een zware boswandeling. Meer dan een uur later kan ik me pas weer bij Natalia voegen en als Bill 1 minuut later ook aanschuift kan ik alleen nog maar uitbrengen: "Bill, wil je ALSJEBLIEFT m'n voeten even masseren!?!?" De man met de gouden handjes doet z'n naam eer aan. Ik regel nog een nieuwe patient voor hem en terwijl ik op nieuwe voeten verder loop, doet Bill wat 'ie het liefste doet! Nog 14 km te gaan. Maar het is droog. We kunnen weer wat promotiemateriaal uitdelen en beginnen hier en daar een praatje. Bill loopt dan weer voor ons, dan weer achter ons. We zingen een liedje. We lachen zelfs. Mentale kracht regeert! Niet alleen de Vierdaagse, maar ook de Tweedaagse loop je met je hoofd! Oke, een pijnstillertje en een marinesuikertje zijn hier en daar ook van harte welkom, maar toch...En dat het allemaal tussen de oren zit blijkt eens te meer als we de finish vlag weer gepasseerd zijn. Felcitaties. Zoenen. Medailles. Bier. Muziek. De schoenen gaan uit en we kunnen zelfs nog dansen! Wie had dat een uur geleden gedacht. We missen Tanja. Ze had dit feestje met ons mee moeten vieren. Maar Nijmegen doen we ZEKER met z'n drieen! Dat staat vast! We zijn er klaar voor...