Schiphol bij Nacht, Aalsmeer, 35 km, start 00.00 uur

Met een wandeling van 35 km door de nacht heen voor de boeg wilden we ons allemaal voorbereiden door nog even te slapen. Maar hoe langer je denkt "ik moet slapen", hoe slechter het lukt...Ondanks het gebrek aan slaap begonnen we redelijk fris en fruitig aan onze langste tocht tot nu toe. Dat dat gevoel een uur of 6 later ver te zoeken zou zijn laten we even in het midden!
Het was koud, het was donker, we hadden geen idee waar we liepen, maar de organisatie had het "pijlen" bijzonder serieus genomen, dus van verkeerd lopen kon geen sprake zijn. En omdat ook de achterhoede moet gevuld zijn hadden we besloten dat we het dit keer geen probleem vonden die taak op ons te nemen. Toen het rond half zes eindelijk licht werd en we ineens door de Schipholtunnel bleken te lopen sloeg de vermoeidheid genadeloos toe. Bill ging er gezellig bij liggen, het huppelwater moest uit de tas tevoorschijn komen en de stille momenten werden steeds langer. Breed lachend oefenden we het "hou je bek Bill", als variatie op het aloude "hou je bek trut", maar het was juist Bill die de moed er bij ons in wist te houden. Zelfs toen we na 20 minuten nog niet van het toilet in de Aankomsthal af waren. Hij vroeg niet of we moe waren, maar of we naast het plassen ook maar meteen even onze bikinilijnen bijgewerkt hadden. Nog een uur of 2 voor de boeg, waarin we redelijk werden afgeleid door de regelmatig landende vliegtuigen. Maar na anderhalf uur begonnen we het ons toch serieus af te vragen: "Is het nog ver Grote Smurf?!" Aan de lange rechte weg leek geen einde te komen, we stopten iets vaker om te rekken en te strekken onder het mom van "foto's maken" en de stilte overheerste. En toen we rond kwart voor 8 eindelijk het clubhuis weer binnen kwamen strompelen wilden we eigenlijk alleen nog maar naar huis om te slapen!

Voor Natalia kreeg deze hele tocht echter nog een staartje... De oververmoeidheid uitte zich in een aantal innige omhelzingen met het witte porcelein van haar sanitair. Haar rechtervoet werd zo pijnlijk dat ze besloot zich te melden in het ziekenhuis waar de diagnose "tegen een marsbreuk aan" luidde. Oftewel, zware overbelasting en of mevrouw maar even 5 dagen met het voetje omhoog wilde blijven zitten, niks doend. En laat "niets doen" nou het enige zijn waar onze chica niet echt zo heel erg goed in is....De steunbetuigingen kunnen dus doorkomen!!