Molen- en Merentocht, Krommenie, 25 km

Na twee dagen lopen in het Pinksterweekend waren we er wel even klaar mee. Volgend weekend doen we niks! We kunnen heus wel een weekendje niet lopen! We hebben al zoveel getraind! Eén keer overslaan mag echt wel! Natalia moet ook nog rusten, dan kunnen wij dat ook! Kortom, excuses genoeg.
Maar dan belt Bill, hij heeft helemaal niemand die met hem mee wil naar de Molen- en Merentocht in Krommenie. Och arm, wat een TOEstand. En tja, mag je de man zonder wie je dat Vierdaagsekruis waarschijnlijk helemaal niet op had kunnen spelden een wandeling weigeren? 25 Kilometer kan je toch wel even met hem meehobbelen, hoe ver is het nou helemaal.... Nog even een poging gedaan om Tanja mee te krijgen, maar helaas, tevergeefs. Bill en ik zijn volledig op elkaar aangewezen!
Dus op zondag toch maar weer vroeg uit de veren en hop de trein in naar Krommenie. Eenmaal daar aangekomen staat Bill al enthousiast in z'n korte broek op me te wachten en volgens hem kunnen we het beste lopen naar het startpunt, het was niet zo ver. Achteraf bleek dat ook waar, ware het niet dat Bill niet helemaal precies wist waar we precies links moesten. Ach, waren we vast lekker opgewarmd.
Inschrijven, plassen, nog een snelle kop koffie en fijn een stukje wandelen, het loopt al tegen half elf! Nog niet veel molens te bekennen en of die brede sloot nou als "meer" aangemerkt kan worden weten we ook nog niet zo zeker, maar mooi is het wel weer! Minder mooi is de kwaliteit van de bediening in het wegrestaurant waar de eerste pauze is. Blijkbaar zijn ze niet ingelicht over het feit dat ze vandaag als rustpunt op een drukbezochte wandelroute aangemerkt staan. Een bestelling van meer dan 2 koppen koffie is al lastig te onthouden, als je bestelling uberhaupt al wordt opgenomen, want dat neem ook zomaar een kwartier in beslag. Tegen de tijd dat we eindelijk wat te drinken hebben vinden we dat we al veel te lang zitten. We gieten het naar binnen, laten wat geld achter (want dat wil blijkbaar ook niemand aannemen) en vertrekken weer. Kasteel Assumburgh doemt als snel op, maar van molens is nog steeds geen sprake. Tot we de hoek omgaan. Daar zijn ze dan eindelijk! Molens! Ze worden met luid gejuich ontvangen. Mijn enthousiasme wordt minder groot als blijkt dat het volgende rustpunt nog wel een tijdje op zich zal laten wachten. Bill probeert de aandacht van de vermoeidheid nog wat af te leiden met een l*lverhaal en een lolly, maar het enige wat echt werkt is een stoel een een biertje! En als het dan zover is besluiten we het ervan te nemen, gooi deze tafel NOG maar een keer nat! Eenmaal buiten met nog een kilometer of 7 voor de boeg loop ik weer als een kievit, de De Koninckjes zijn toch harder aangekomen dan de gebruikelijke biertjes. Even geniet ik nog van het spierverslappende effect en Bill van mijn toegenomen enthousiasme, maar helaas is het maar van korte duur. Het stille moment doemt op en ik MOET nog even zitten (waar zijn die bankjes als je ze nodig hebt). Pas als we tegen half vijf het startlokaal weer binnen komen hobbelen, we kunnen gaan zitten en de schoenen een tandje minder strak kunnen zetten gaat het wel weer! Nog even de korte route naar het station testen, drie dikke zoenen en op naar huis......